انگار نه انگار

در خود غرق شده ام و انگار نه انگار که نیستی

به تکراری مداوم دچارم

 و خیالاتی آنی در لحظه های تنهایی شلیک می شود در سرم...

در شفق انتهای ذهنم،درخشش نور امیدی سوسو می زند،

سفیدی و رنگ روشن عشق هویداست.

هبوط می کنم و در اتتهای سقوطم.

در این عمق و انتها نشسته و خو گرفته ام با خودم 

و هنوز را با شاید و اما ها گره می زنم.

خودم هستم و خلسه و نور امید...

و تو که انگار نه انگار نیستی و.....

۱۸ تیر ۹۶