خدمت سربازی بلا نیست. خدمت من در گردان ضربت تیپ 121 تکاور تبریز انجام شد. گردانی که اسمش هم پشت کادری های تیپ و معاونت نیروی انسانی و رکن 1 تیپ را می لرزاند وقتی کاغذ تقسیم دستت می دادند.
من با درجه ستوان دومی وارد این گردان شدم و باید بگویم که روز و هفته اول فقط سختی های خاصی دارد که بفهمی کجا آمده ای و مسئولیتت چیست و انتظار از تو چقدر است. البته روز اول فرماندهت هزاران بلای آزمایشی سرت می آورد تا بفهمد کی میشکنی. اگر نشکنی، آن قدر احترام خواهی داشت که تا آخر خدمتت با عزت خدمت کنی.
من در شش ماه آخر خدمتم تقریبا میتوانم اذعان کنم که دست راست فرمانده و آچار فرانسه گروهان بودم. سربازان حتی مرا به کادری های گروهان ترجیح میدادند. چون میدانستند اگر خطایی از ایشان سر بزند، پیش فرمانده پشتشان می ایستم، اگرچه بعدا شخصا پوستشان را در تنبیه های بدنی می کندم. می دانستنند که با من فقط تنبیه بدنی نصیبشان می شود، اما با دیگران و کادری ها غیر از آن تنبیه بدنی، بدبینی، بی اعتمادی و محرومیت از مرخصی در انتظارشان بود.
این را بگویم که سخت ترین و مرد افکن ترین گردان ارتش در شمال غرب چیزی نیست جز شش روز دویدن سر صبح و ورزش و انتظار آموزش بالا و مسئولیت پذیری زیاد از سرباز. به خصوص افسران وظیفه.
قبل تر ها شاید انتظار داشتم به اندازه درجه ام خدمت کنم یا به اندازه درجه ام سربازان و کادری ها برایم احترام قائل باشند؛ در پایان خدمت فهمیدم درجه و احترامی که برایت قائل خواهند بود، به ارزش کارهایی است که خودت کرده ای و احترامی است که خودت کسب کرده ای. پایان خدمت سربازی، روزهایی بود که حتی وقتی وارد اتاق فرمانده گردان می شدم، سرهنگ تکاور به پایم بر میخاست و البته شرمندگی اش برای من می ماند که فردی با 20 سال اختلاف سنی با من به پایم بر خیزد.
به هر حال، اگر ارزش خودت را بالا میدانی، این میدان یک آوردگاه برای اثبات آن است، نه به کسی، بلکه به خودت.
موفق باشی.
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
خدمت سربازی بلا نیست. خدمت من در گردان ضربت تیپ 121 تکاور تبریز انجام شد. گردانی که اسمش هم پشت کادری های تیپ و معاونت نیروی انسانی و رکن 1 تیپ را می لرزاند وقتی کاغذ تقسیم دستت می دادند.
من با درجه ستوان دومی وارد این گردان شدم و باید بگویم که روز و هفته اول فقط سختی های خاصی دارد که بفهمی کجا آمده ای و مسئولیتت چیست و انتظار از تو چقدر است. البته روز اول فرماندهت هزاران بلای آزمایشی سرت می آورد تا بفهمد کی میشکنی. اگر نشکنی، آن قدر احترام خواهی داشت که تا آخر خدمتت با عزت خدمت کنی.
من در شش ماه آخر خدمتم تقریبا میتوانم اذعان کنم که دست راست فرمانده و آچار فرانسه گروهان بودم. سربازان حتی مرا به کادری های گروهان ترجیح میدادند. چون میدانستند اگر خطایی از ایشان سر بزند، پیش فرمانده پشتشان می ایستم، اگرچه بعدا شخصا پوستشان را در تنبیه های بدنی می کندم. می دانستنند که با من فقط تنبیه بدنی نصیبشان می شود، اما با دیگران و کادری ها غیر از آن تنبیه بدنی، بدبینی، بی اعتمادی و محرومیت از مرخصی در انتظارشان بود.
این را بگویم که سخت ترین و مرد افکن ترین گردان ارتش در شمال غرب چیزی نیست جز شش روز دویدن سر صبح و ورزش و انتظار آموزش بالا و مسئولیت پذیری زیاد از سرباز. به خصوص افسران وظیفه.
قبل تر ها شاید انتظار داشتم به اندازه درجه ام خدمت کنم یا به اندازه درجه ام سربازان و کادری ها برایم احترام قائل باشند؛ در پایان خدمت فهمیدم درجه و احترامی که برایت قائل خواهند بود، به ارزش کارهایی است که خودت کرده ای و احترامی است که خودت کسب کرده ای. پایان خدمت سربازی، روزهایی بود که حتی وقتی وارد اتاق فرمانده گردان می شدم، سرهنگ تکاور به پایم بر میخاست و البته شرمندگی اش برای من می ماند که فردی با 20 سال اختلاف سنی با من به پایم بر خیزد.
به هر حال، اگر ارزش خودت را بالا میدانی، این میدان یک آوردگاه برای اثبات آن است، نه به کسی، بلکه به خودت.
موفق باشی.